Het verhaal

De voorstelling is losjes gebaseerd op waargebeurde feiten uit de revuegeschiedenis. Het verhaal is niet geheel authentiek volgens de familie, en is gedeeltelijk ook bedacht. Theatermaakster Femke Kist (Frank Sanders Akademie voor Musicaltheater, MusicalMakersBeurs Stichting Tekspierement) schreef in opdracht van het Amsterdams Kleinkunst Festival een nieuwe voorstelling over deze theaterfenomenen.

Een avond revue was meedromen met komische sketches, balletten, muziek en kostuums met veren! Willy Walden en Piet Muyselaar maakten furore als de dames Snip en Snap en werden wereldberoemd in Nederland (Revueperiode 1937-1977). Dit alles begon echter in 1937 toen René Sleeswijk Sr. een sketch zocht voor de Bonte Dinsdagavondtrein. In de jaren 50, 60 en 70 stonden Snip en Snap maanden achtereen in een vol Carré.

In deze huidige productie slijt Walden zijn dagen in een verzorgingshuis. Muyselaar’s geest komt op bezoek met wie hij iets heeft af te sluiten. Samen nemen zij de theaterbezoeker mee in hun herinnering naar de verhalen en de liedjes van toen. Op weg naar de grote finale!

De voorstelling

Als het doek opgaat wordt de opening verzorgd door een viertal danseressen die zingend en dansend de revue willen laten beginnen, maar al heel snel verandert dit alles in een eenzame kamer in een verzorgingshuis met alle herinneringen aan 40 jaar revue. De bekende  zinnen Het is niet mijn broer, Een schroefje aan……, Bij de dokter, enz. enz. passeren de revue.

Walden (Burt Lamaker) presenteert een zo goed als echte ‘Willy Walden’  met soms zelfs hetzelfde timbre in zijn stem zoals dat vroeger bij Walden was en ook Muyselaar wordt uitstekend gespeeld door de acteur Stan Limburg, samen lijken ze echt op het voormalige duo. Zeker in de  overbekende liedjes zoals: Want Snip snapt niet wat Snap snapt, Snap je dit nou…, Als op het Leidseplein de lichtjes weer eens branden gaan, tot en  met het finale nummer ‘Twee ouwe vrienden’,  met een heel bijzonder einde gevolgd door een klaterende finale.

De echtgenote van Willy Walden ‘Aase Rasmussen’ / Tessa wordt uitstekend vertolkt door Daphne Groot, zij weet de bewegingen en stem zo goed te gebruiken dat het precies op  de stem van Rasmussen lijkt.

René Sleeswijk wordt typerend vertolkt door Arthur Roffelsen in dubbelrollen als de dokter en de geestelijke verzorger. Zowel Groot als Roffelsen slagen er bijzonder goed in de rollen in elkaar te laten overgaan  wat heel knap is. De gehele voorstelling wordt subliem begeleid door Matthijs Verhallen die ook nog een klein rolletje speelt als medebewoner van het verzorgingshuis.

De Balletgirls dansen, zingen en spelen als een rode draad door de voorstelling. Jammer dat de namen van deze castleden niet worden genoemd. Zij leveren zeer goed werk onder de bezielende leiding van choreografe Wil Heins. Het geheel is mooi geregisseerd door Daniël Cohen.

Bij de finale krijgt het kleine gezelschap dan ook terecht een spontaan en langdurig applaus. Bravo!

Deze voorstelling is tot en met februari 2013 te zien door geheel Nederland.